Rachied Soebhan (1996), is mijn 6 jaar jongere broertje. Inmiddels steekt ie een kop boven mij uit, maar voor mij blijft hij altijd ‘klein’. Als kind was hij ontzettend lief en door zijn zachte persoonlijkheid was hij erg geliefd bij volwassenen. Helaas maakte dit hem ook tot een makkelijk doelwit voor pesterijen. Zijn jeugd bestond voor een groot deel uit fysiek, emotioneel en verbaal geweld.

Een tijdje geleden las ik zijn blog waarin hij schreef over zijn jeugd. Tijdens het lezen ging er van alles door me heen: boosheid, teleurstelling, spijt, maar vooral veel verdriet. Ik wist van het pesten, maar ik wist niet dat hij zo ongelukkig was.

Ik besloot om Rachied te vragen om samen met mij een podcast op te nemen en zo de impact van pesten bespreekbaar te maken. Ik ben heel trots op het resultaat. Mijn kleine broertje is volwassen geworden en weet in heldere bewoordingen uit te leggen hoe de pesters hem zijn jeugd hebben afgenomen. Hij is heel open over het onrecht wat hem is aangedaan, maar van wrok is geen enkele sprake. Daar kan ik alleen maar heel veel bewondering voor hebben. Met recht kan ik Rachied een Inspirerende Nederlander noemen.

De podcast is te beluisteren via onderstaande player, maar is ook te vinden op Itunes en Spotify.


In deze blog meer over de invloed die het pesten op zijn leven heeft gehad. Daarnaast belicht hij de rol van leerkrachten en docenten en geeft hij tips aan degenen in een soortgelijke situatie.

Rachied zijn jeugd is letterlijk verpest

Al in de kleuterklas werd Rachied gepest. Jarenlang kreeg hij opmerkingen over zijn (onder)gewicht en huidskleur. Het pesten werd ook fysiek: in de kleedkamer werd hij in elkaar geslagen en in de wc werd hij opgesloten. Ik herinner me nog dat hij ooit vertelde dat klasgenootjes hem op het schoolplein achtervolgden en sloegen. Ik drong er bij onze ouders op aan dat ze hem van school moesten halen. Rachied wilde absoluut niet van school wisselen. Hij was bang dat het pesten erger zou worden en daarnaast waren er al zoveel onstabiele factoren in zijn leven dat hij zich wilde vastklampen aan een onveilige situatie op school. Het wisselen van school bleek echter een juiste keuze en vanaf groep 6 heeft hij een fijne basisschooltijd gehad.

Op de middelbare school trof Rachied nieuwe kwelgeesten. Zijn negatieve zelfbeeld werd continu bevestigd door opmerkingen als ‘je bent niemand’ en ‘je kunt niets’. De pesters wisten heel goed waar ze mee bezig waren, want ze zorgden er wel voor dat er nooit volwassenen in de buurt waren. Ook hier was sprake van fysiek geweld. Na schooltijd werd Rachied achtervolgt en in elkaar geslagen. Pas in de derde klas stopte het pesten en brak een verwekingsproces aan die nog jaren in beslag zou nemen.

De gevolgen van pesten

Jaren na het pesten had Rachied nog vaak last van nachtmerries en herbelevingen. EMDR, gedrags- en gesprekstherapie waren nodig om zijn verleden te verwerken en zijn zelfvertrouwen op te bouwen.

Ondanks alle hulpverlening heeft het pesten flinke littekens achter gelaten.

Rachied heeft nog steeds moeite met het functioneren in groepen. Hij voelt zich snel bekeken en onzeker. Het duurt lange tijd voor hij los durft te komen. Ook heeft hij snel het gevoel dat anderen hem beoordelen, of veroordelen. In vriendschappelijke contacten kan hij erg aan zichzelf twijfelen, waardoor de angst ontstaat dat hij zijn vrienden tot last is en dat ze alleen maar met hem afspreken om hem een goed gevoel te geven. Gelukkig heeft hij inmiddels fijne vrienden die bekend zijn met zijn verleden en hier goed mee om kunnen gaan. Deze sociale acceptatie heeft Rachied geholpen om zijn zelfvertrouwen weer op te bouwen.

De invloed van leerkrachten en docenten

De leerkrachten op Rachied zijn eerste basisschool wisten van het pesten, maar grepen niet in. Voor ons beiden is dit onbegrijpelijk. Kinderen hebben bescherming nodig vanuit volwassenen, zeker van de volwassenen die zorgdragen voor het pedagogische klimaat waarin kinderen opgroeien.

Er werd gezegd dat hij te sociaal en te onzeker was. Of er zoiets bestaat als ‘te sociaal’ is in mijn optiek discutabel en dat ‘te onzeker’ had natuurlijk alles te maken met het onveilige pedagogische klimaat waarin hij opgroeide.

Het wisselen van school bleek de juiste keuze. De leerkrachten op deze nieuwe school wisten hoe ze een veilig, pedagogisch klimaat konden creëren. Al de allereerste dag vertelde Rachied over het pesten op zijn oude school. Zijn nieuwe klas bleek een warm bad te zijn, zijn medeleerlingen wisten hem ervan te overtuigen dat zij graag bij hem in de klas wilden en dat ze hem een leuk persoon vonden. Het was heel simpel, maar veel waard. De leerkrachten gingen elke week met hem zitten om te evalueren hoe het met hem ging en hoe hij zich voelde.

Leerkrachten en docenten spelen een belangrijke rol in het gevoel van eigenwaarde. Het is zo belangrijk dat juist deze volwassenen het slachtoffer van pesterijen het gevoel geven dat hij/zij er mag zijn. Het is zo simpel als dat letterlijk uitspreken: ‘jij mag er zijn’. Rachied heeft dat ontzettend gemist, terwijl dat hem zoveel steun had kunnen geven. Het is zo belangrijk om een kind het gevoel te geven dat het zich mens mag voelen, in plaats van een doelwit. Op deze manier kan een leerkracht of docent helpen om het zelfvertrouwen in stand te houden. Hoe klein en nietig de rol van docent ook kan lijken, als docent kun je het verschil maken en hoop geven.

Dealen met dagelijkse pesterijen

Wanneer je in een vergelijkbare situatie zit, wil Rachied je op het hart drukken om te blijven vasthouden aan wie je bent. Blijf in contact met jezelf en volg je gevoel. Zorg dat je blijft doen wat goed is voor jouzelf, dus blijf activiteiten ondernemen die energie geven en waar je nog enigszins plezier uithaalt. Het is belangrijk dat je dingen blijft houden die zorgen voor enige ontspanning. Blijf zoeken zolang je niet weet waar jij je rust in kunt vinden. Verlies vooral niet de hoop: er komen betere tijden. Zoals Rachied inmiddels zegt: ‘Je hoeft alleen maar in jezelf te geloven, je hebt niets te verliezen om je dromen na te jagen.’

Een verhaal over hoop

Het verhaal van Rachied laat net als dat van Anita van der Voort zien dat een dubbeltje nog meer dan een kwartje kan worden. Naast het afronden van zijn studie HRM wil Rachied zich profileren als spreker en zo anderen inspireren om hun dromen te volgen. Ondanks zijn verdrietige jeugd heeft hij zichzelf bij elkaar weten te rapen en is hij hard bezig om al zijn dromen te realiseren. Het was -en is- hard werken, maar hij is vastbesloten om zijn verleden niet zijn toekomst te laten bepalen. Des te lastiger vindt hij het om van veel anderen te horen dat ze niet gelukkig zijn, maar niet weten hoe ze weer baas over eigen leven kunnen worden. Hij hoopt zijn verleden een positieve wending te kunnen geven door zijn levenswijsheid nu met anderen te delen en anderen het vertrouwen in zichzelf weer te laten terugvinden. Rachied heeft jarenlang gedacht dat hij dom was, niets kon bereiken en dat zijn pesters gelijk hadden. Ik kan niets anders dan bewondering hebben voor het feit dat hij die overtuigingen heeft losgelaten en vol levenslust in het leven staat.