Toen ik de podcast die ik met Johan Noorloos opnam aan het bewerken was, drong tot me door dat ons gesprek naadloos aansluit op thema’s waar ik op dit moment mee aan het worstelen ben.

2020 had voor mij een groots jaar moeten worden, maar corona gooide roet in het eten. In plaats van creatief omgaan met de nieuwe mogelijkheden, liet ik me meeslepen in persoonlijke dilemma’s, bleef ik twijfelen over keuzes en raakte ik het contact met mijn innerlijke wijsheid kwijt.

Reflecteren op afgelopen maanden 

Ooit hoop ik terug te kijken op 2020 als een jaar waarin mijn leven veranderde. Afgelopen jaren voelde ik me vaak alleen. Met mijn dierbaren kon ik weinig delen over mijn zoektocht naar spiritualiteit en met gelijkgestemden ervoer ik zelden een klik. Dit jaar ontstaan vriendschappen waarin ik alle aspecten van mezelf kan laten zien. Ik ervaar een warm bad aan onvoorwaardelijke liefde en daardoor de veiligheid om alle schaduwzijden van mezelf te belichten. Elke kwaliteit kent een valkuil en ik ben in heel wat valkuilen gestapt.

Het is een jaar waarin ik steeds opnieuw aan mezelf vraag wie ik ben en wie ik wil zijn. Wat ik de wereld kan en wil brengen. Steeds opnieuw onderzoek ik mijn drijfveren. Met welke intenties denk ik na over nieuwe plannen? Waar hoopt mijn ego op en wat drijft mijn ziel?

Wat als er geen flow is

Ik zoek altijd een balans tussen lichaam, geest en ziel. Flow ontstaat wanneer ze samenwerken. Die balans en dus de flow, zijn dit jaar ver te zoeken. Wat een goed plan lijkt te zijn, voelt niet goed. Wat goed voelt, is niet altijd verstandig. Voor het eerst in mijn leven weet ik niet wat ik wil, op geen enkel levensgebied.

Een coach, horoscoopduiding, energetische reading en energetische healing waren nodig om de boodschap van het leven voor me te vertalen: dit is voor mij niet het moment om te floreren, om nieuwe dingen te brengen. Dit is het moment om er voor mezelf te zijn. Mijn grootste angst doorleven: stilstand ervaren.

Het is alsof ik dwalend door de dagen ga. Mijn wereld staat even stil, begint en eindigt bij mezelf. Het is een proces van voelen, daar hard voor wegrennen en vervolgens tot de conclusie komen dat doorvoelen de enige weg is. Dan begint dat proces weer van voor af aan.

Overgeven aan het leven

De podcast die ik met Johan Noorloos opnam, maakt me bewust van het feit dat overgave aan het leven de enige weg is. Ik stel mezelf dezelfde vragen als Johan in ons gesprek noemt en kom zo steeds meer terug bij wie ik ben. Langzaam vind ik berusting in de wetenschap dat ik op dit punt in mijn leven behoefte heb aan introspectie, zijn met mezelf. Dat ik nu mag leren om mezelf te geven wat ik anderen graag geef.

Ik voel me de feniks die zichzelf laat afbranden in de hoop daarna grootser dan ooit uit de as te herrijzen.

Misschien ligt het niet aan mij…

In gesprekken met anderen herkennen zij zich vaak in dit proces. Misschien is het iets universeels en daagt de wereld ons in deze tijd uit om naar binnen te keren. We kunnen de wereld niet (meer) rondreizen, kunnen geen plannen voor de verre toekomst maken, geen grootse feestjes vieren… Vandaag is alles wat we hebben. Wanneer jij deze tijd ook gebruikt om je aandacht naar binnen te keren, nodig ik je uit voor een yogales in Rijswijk. Verder hoop ik je met blogs en podcasts te inspireren in verbinding met jezelf te blijven.